Michaël en de wet op orgaandonatie

Hans Stolp

Het wetsvoorstel van Pia Dijkstra

Er is de laatste tijd, dankzij het wetsvoorstel van D’66, veel te doen rondom het thema orgaandonatie. Pia Dijkstra, woordvoerster voor D’66 op dit gebied, diende een wetsvoorstel in bij de Tweede Kamer dat tot verrassing van velen werd aangenomen. De kern van haar voorstel houdt in dat degene die geen bezwaar maakt en dus niet in het Donorregister laat vastleggen dat hij of zij geen donor wil zijn, automatisch tot (potentiële) donor wordt gerekend. Dit nieuwe systeem wordt de actieve donorregistratie genoemd.

Op 13 september van dit jaar (2016 red) stemde de Tweede Kamer met een kleine meerderheid in met dit voorstel. Na de uitslag reageerde Pia Dijkstra emotioneel en zei dat ze vooral zo blij was voor de mensen die op een wachtlijst staan voor een nieuw orgaan, maar vaak al sterven voordat er een orgaan beschikbaar is gekomen.

Ik vind het veelzeggend dat Pia Dijkstra theologie heeft gestudeerd. Maar deze studie heeft haar er duidelijk niet toe gebracht om zich te bezinnen op de spirituele aspecten van orgaandonatie – en dat ervaar ik kenmerkend voor de geestelijke neergang van onze tijd.

Een inbreuk op onze vrijheid

Nadat het wetsvoorstel was aangenomen, reageerden velen. Volgens verschillende persberichten hadden op 15 september – dus twee dagen nadat op 13 september de wet was aangenomen - al 18.890 mensen bij het donorregister kenbaar gemaakt dat ze hun organen na hun overlijden niet beschikbaar wilden stellen. Daarnaast waren er nog eens 4.495 donoren die hun ‘ja’ in een ‘nee’ hebben veranderd: voor de wetswijziging hadden zij aangegeven wel donor te willen zijn, maar nu zegden zij die toezegging op. En dit was nog maar het begin: in de weken daarna volgden velen.

Overigens: op dit moment staan bijna zes miljoen mensen in het donorregister. Bijna de helft daarvan heeft aangegeven dat ze donor willen zijn. Anderhalf miljoen mensen heeft aangegeven geen organen af te willen staan. De rest van de mensen die in het donorregister staan, stellen voorwaarden aan een eventuele orgaandonatie.

Opvallend is dat in de meeste reacties vooral werd ingegaan op het feit dat deze nieuwe wet een inbreuk op onze vrijheid betekent: de overheid beslist wat er met ons lichaam gebeurt na onze dood, tenzij wij zelf hebben aangegeven geen donor te willen zijn. Maar wat, zeggen velen, als je een aanmelding bij het donorregister hebt uitgesteld, omdat je nog jong bent en denkt dat de dood nog lang niet in zicht is? Dan word je dus donor, of je wilt of niet. En wat als je oud bent en niet weet hoe je je aanmelden moet? En wat als je (enigszins) verstandelijk gehandicapt bent en niet voldoende beseft hoe belangrijk het is om je aan te melden bij het donorregister? Dan beslist de overheid dus dat je donor bent en dat je organen gebruikt mogen worden. Dat is althans, wat velen zeiden en schreven direct na de aanvaarding van het wetsvoorstel.

De spirituele aspecten van orgaandonatie

In de discussie over orgaandonatie die nu weer in alle hevigheid is opgelaaid, ontbreekt vaak de spirituele visie. Bijvoorbeeld dit aspect: dat (in veel gevallen van donatie) de donor weliswaar hersendood wordt verklaard, maar niet dood is en in een diep coma verkeert. De hersendode donor sterft dus op de operatietafel. Ook horen we zelden iets over het feit dat met de levende organen ook delen van de geestelijke lichamen (zowel van het etherische, als van het astrale lichaam) van de donor meekomen, en dat de ontvanger daardoor herinneringen, gevoelens en gewoontes van de donor ‘overneemt’. En dat houdt weer in dat de donor daardoor gebonden wordt aan (het lichaam en de ziel van) de ontvanger: daarin leven immers zijn eigen geestelijke krachten. Het is waarschijnlijk dat de donor daardoor in zijn reis door de geestelijke werelden belemmerd wordt.

Ik merkte in deze tijd gelukkig dat veel meer mensen zich zorgen maakten over deze wetgeving. Ik heb dan ook heel wat mailtjes daarover gekregen. Sommige vroegen mij dringend om binnenkort een Themadag over Orgaandonatie te beleggen, zodat we op onze eigen manier zoveel mogelijk bekendheid zouden kunnen geven aan de spirituele aspecten van de orgaandonatie. Dat leek me een uitstekend idee. En dus hebben we na overleg besloten om op 3 december a.s. onze Themadag te wijden aan de spirituele aspecten van orgaandonatie (zie verder de agenda). Aan u, lezeressen en lezers van ons blad, wil ik vragen om zoveel mogelijk bekendheid aan deze dag te geven. Het is weliswaar kort dag (omdat deze Verwachting in de laatste week van november bij u in de bus valt), maar wie weet lukt het u toch nog deze dag aan anderen door te geven, zodat we van deze Themadag ook echt een happening kunnen maken.

Een rondzendmail

Naar aanleiding van de vele mailtjes stuurde ik spontaan een korte rondzendmail aan allerlei mij bekende adressen (en dus mensen). Deze:

Veel mensen voelen, net als ik, dat het nu de tijd is (nu de Tweede Kamer het wetsvoorstel van Pia Dijkstra over orgaandonatie heeft aangenomen) bekendheid te geven aan de spirituele aspecten van orgaandonatie. Dat is nodig zodat de mensen ook werkelijk een bewuste keuze kunnen maken of ze wel of geen orgaandonor willen zijn. Veel mensen hebben mij gemaild of gebeld om te vertellen welke initiatieven zij al genomen hebben.

Een paar van die initiatieven zijn:

Iemand kocht een aantal exemplaren van mijn boek over orgaandonatie: Orgaandonatie, waarom wel en waarom niet, en heeft de boekhandelaar gevraagd dit stapeltje naast de kassa te leggen, zodat dit boek (en natuurlijk met name de inhoud daarvan) daardoor aandacht krijgt.
Een aantal anderen vertelden dat ze brieven naar kranten en tijdschriften hadden gestuurd om de redacties te vragen aandacht te schenken aan de spirituele kanten van orgaandonatie. Met name het dagblad Trouw werd daarbij genoemd: deze krant besteedt weliswaar veel aandacht aan dit thema, maar laat de spirituele aspecten ongenoemd.
Weer anderen gaven bovengenoemd boek aan anderen (die daarvoor openstaan) cadeau.
Enkelen schreven, zo vertelden ze, een korte tekst over de spirituele aspecten van orgaandonatie en deelden die uit aan mensen in hun omgeving die geïnteresseerd zijn.
Weer iemand anders stuurde een ingezonden brief naar het Algemeen Dagblad, en noemde daarin mijn boek. Deze brief werd in de krant afgedrukt (zoals ik van verschillende kanten te horen kreeg).
Joke Vrouenraets (van de stichting Dichterbij dan ooit) organiseert op 7 december in (de omgeving van) Maastricht een lezing, waarbij ik dit thema mag toelichten. Zie www.dichterbijdanooit.net
Iemand anders stuurde Pia Dijkstra mijn boek over orgaandonatie toe en vroeg haar dringend om ook de spirituele aspecten van orgaandonatie te overdenken.

Wie zich aangesproken voelt: alsjeblieft, doe mee op de manier die bij jou past! Het is nu of nooit! En iedereen die meedoet: bedankt! Samen kunnen we wat bereiken en in beweging brengen. Laten we er daarom nu voor gaan!

Rudiger Dahlke

Mijn boek over orgaandonatie werd ook in Duitsland uitgegeven, onder de titel: Organspende. Übertragen Organe Bewusstsein? Het boek loopt er zeer goed en trekt in brede kring de aandacht. Mijn Duitse uitgever noemde dit boek zelfs het belangrijkste boek dat hij in jaren gelezen had.

Ook de bekende schrijver van spirituele bestsellers, de arts Rudiger Dahlke, werd er door gegrepen. Hij schrijft dat hij, een arts, nu pas beseft hoe het echt zit met orgaandonatie en wat het werkelijk inhoudt. Daarom wil hij nu geen donor meer zijn. Boeiend is dat hij aan zijn artikel over het boek de opmerking toevoegt dat het typerend is dat dit boek door een Hollander werd geschreven. Hollanders lopen, schrijft hij, immers altijd al voorop als het om nieuwe spirituele inzichten gaat. Ook schrijft hij: So erschreckend es über Strecken sein mag, so beglückend ist es letztendlich, und ein Glück für uns, dass es ein Holländer geschrieben hat mit diesem ganz anderen, viel entspannteren Verhältnis zum Sterben und ein Theologe, der so einen selbstverständlichen Zugang zu (s)einem spirituellen Christentum hat. (Hoe schokkend het boek ook mag zijn, uiteindelijk is het een geluk en een geschenk voor ons dat een Hollander het geschreven heeft met die heel andere, zo ontspannen verhouding tot het sterven, en dan ook nog eens een theoloog die zo’n vanzelfsprekende toegang tot het esoterische Christendom heeft.)

Ik vind het daarom zo fijn dat ik dit met u mag delen, omdat het duidelijk maakt dat onze inspanningen om met elkaar aandacht voor het esoterische Christendom op te roepen, in dit geval zo heel duidelijk gehoor vindt, in ieder geval in Duitsland! Ik schrijf nadrukkelijk: ‘onze inspanningen’, want ik kon dit boek alleen maar schrijven omdat ik mij door zovelen gedragen en geïnspireerd voel. En nu moeten we het samen ook in Nederland voor elkaar zien te krijgen dat dit tthema in brede kringen doordringt.

Michaël en orgaandonatie

Vele lezeressen en lezers weten wel dat Michaël de leidende Aartsengel van deze tijd is. Hij is onze regent die ons (van 1879 – 2229) inspireert en leidt. En wij, wij mogen zijn medewerksters en medewerkers zijn, want Michaël heeft ons nodig om zijn doeleinden te kunnen realiseren. Een van de grote opgaven die Michaël bewerken wil en waar hij intens naar verlangt, is om ons denken naar een hoger niveau te verheffen – en wel tot een geestelijk denken dat tegelijk een denken met het hart is.

Dat is echter een moeilijke opgave, omdat veel mensen in deze materialistische tijd nauwelijks kunnen begrijpen, wat een geestelijk denken nu eigenlijk inhoudt. Daarom is het zo belangrijk om dat duidelijk te kunnen maken aan de hand van zo’n voorbeeld dat nu zo sterk leeft: de orgaandonatie. In deze tijd kunnen we anderen duidelijk maken dat je ook op een andere manier, een geestelijke manier, naar orgaandonatie kunt kijken en dat je dan tot heel andere conclusies komt dan Pia Dijkstra en de fractie van D’66. Daarom vind ik het zo belangrijk om -waar we maar kunnen – aandacht te vragen voor een andere, spirituele kijk op orgaandonatie.

Over enige tijd zal dit voorstel opnieuw aan de orde komen, en dan in de eerste Kamer. Dan krijgen we opnieuw een gelegenheid om onze inzichten in de discussie in te brengen. Maar laten we niet wachten tot dan, maar laten we nu alvast Michaël helpen om aan de hand van dit concrete thema (wel of geen donor worden) de mensen bewust te maken van de spirituele manier van denken die Michaël ons brengen en leren wil.

Kortom: wie nu de gelegenheid aangrijpt om aan een andere visie op orgaandonatie bekendheid te geven, wordt daardoor vanzelf tot medewerkster en medewerker van Michaël. En wat zal hem dat een diepe vreugde schenken en hem sterken bij de moeilijke opdracht die hij te vervullen heeft!